official web site since 1997 of the composer, author, poet and visual artist
CECILIA M. GIAMPAOLI & JOSEPH J. VISSER
<Er is iets voor altijd verloren gegaan> & <Rossini's 'Il Signor Bruschino'>
In de als één kunstwerk gemaakte serie (het betreft alle eenmalig afgedrukte staten van één en dezelfde plaat) heeft de kunstenares zich gebogen over de welhaast futiele nietigheid van de individu die niet slechts zijn betekenis en waardigheid, maar zelfs zijn wezenskenmerken en fysieke eigenheid verliest in de oneindige veelheid van het bestaan, die op zichzelf de eigenlijke vervuiling van het milieu vertegenwoordigt; gekenmerkt door totale desinteresse.
Het werk Van Cecilia Giampaoli volgt als het ware de ontleding van 'de mens' zowel heen als terug in de leesbare handelingen van de kunstenaar per afgedrukte staat; die weg, die naar het totale verlies van identiteit leidt, en de weg die ze moet gaan als gevolg van de emotionaliteit die de werkzaamheden aan de prent bij haarzelf hebben opgeroepen en die zoveel compassie hebben te weeg gebracht dat ze niet anders kan dan daarmee ook de toeschouwer op te roepen tot het zoeken naar sporen van de verloren gegane individu in de oneindig complexe wereld buiten, die 'de realiteit' heet en meedogenloos lijkt.
de affiche voor 'Il Signor Bruschino'
(*1) Het is mijn overtuiging dat een oorspronkelijk kunstwerk dient te worden gepresenteerd in zijn meest authentieke vorm. Zo is het kunstwerk een museum of een data-bank voor de ideeën van de kunstenaar en de tijd/de maatschappijwaarin hij of zij werkte. Een kunstwerk is een bewaarplaats van oorspronkelijke gedachten.
Het is bij een kunstwerk niet van belang wat ik er van vind, het is alleen van belang wat ik door bestudering van het kunstwerk kan leren begrijpen.
(*2) We herkennen die gedachte nog in de maatschappelijk achterhaalde uitdrukking "Wie niet werkt zal ook niet eten.": een adagium dat vooral speculanten en bankmedewerkers van een bepaald echalon zo gruwelijk aanstaart dat ze er niet dan agressief (of zou je dat regressief moeten noemen) op kunnen 'anticiperen'.
. 
(*3) daar waar mijn eigen ruggegraat en schouders niet in staat zijn mij mijn plaats temidden van de agressie van alledag te garanderen, zullen mijn kenmerken van Noord-West Europeaan (die ik mijn Aramees/Schotse geboorte kenmerken heb doen vervangen) dat voor mij doen; ik heb mijn persoonlijke identiteit doen ondergaan in een veilige groeps-identiteit - een omstreden ideaal van 70 jaar geleden overigens.
Het kunstenaarsbooek 'Il Signor Bruschino'
Solo-tentoonstelling van Cecilia M Giampaoli
De kunstenaars Cecilia M. Giampaoli en Joseph J. Visser leerden elkaar in 2012 kennen in Urbino, Italië, door in het project 'Progetto Rossini Opera Stampa' (film van deelnemende kunstenaars) samen te werken; beide vermoedden verdere gemeenschappelijke gronden, dieper liggend dan vruchtbare algemeenheden, die zouden kunnen leiden tot voortgaande projecten van nog onvermoede aard - beide zijn meervoudig getalenteerd en hun welhaast vervreemdende generatie afstand geeft wederzijdse impulsen op onbekend terrein; de voor beide zo kenmerkende artistieke nieuwsgierigheid deed hen tot een voorzichtig contacthouden besluiten; beide hebben een groot respect voor elkaars kennis en kunde en het gebied van ieders onvervreemdbare emotionele identiteit.
Het is voor alles het emotioneel/artistiek studiegebeid van de identiteit en het niet aflatend respect daarvoor waarin ze elkaar herkenden.
Cecilia M. Giampaoli opende in Joure op 7 oktober 2013 haar tentoonstelling: "Er ging iets verloren dat niet meer teruggevonden kan worden" inleiding daartoe is hier te vinden
Ten tijde van de inrichting van haar tentoonstelling verbleef Cecilia in 'Atelier It Plein 19', de studio van Joseph J. Visser. Langdurige en vele verkenningsgesprekken leidden tot de aanzet voor een gezamelijk project met de kunstenaar uitgever en drukker Thomas Siemon carpe plumbum' Leipzig, vooral doordat ze kennis maakten met elkaars zo strikt eigene poëzie and proza; Joop stelde aanvankelijk een beperkt project voor waarbij hij de gedichten van Cecila wilde toonzetten voor sopraan en klavier - vrijwel onvermijdelijk ontstond de gedachte om tot vertaling te komen en dat is voor zulke zo nadrukkelijk beeldende kunstenaars nauwelijks binnen het strikte gebied van de taal alleen te houden.
In deze gezamelijke 'Atelier presentatie' toont Joseph J. Visser enkele aspecten van zijn bezigheden binnen het oorspronkelijk door Cecilia geïnitieerde Rossini Opera en Druk Project; 2013 Pesaro/Urbino. Joop heeft ondermeer de zes hoofdfiguren van de opera 'Il Signor Bruschino' voorgesteld in zeer direct gesneden houtsneden, met voor alles hun nadrukkelijke en onvervreemdbare karaktertrekken - de individualiteit die uitdrukking geeft aan hun identiteit. Deze houtsneden vormden de basis voor een affiche; daarvoor werd van iedere figuur juist het oppervlakkig meest individuele, het gezicht, in een reep uit de houtplaat weggenomen en samengesteld tot een theatraal beweeglijke groep.
Joseph J. Visser maakte deze prenten en 2 series (landschappen en stadsgezichten) in Urbino, naast zijn bezigheden met het onderzoek naar de oorspronkelijke hand van de componist Rossini in de opera 'Il Signor Bruschino'.
Tijdens de bezigheden met deze opera, met vooral gedachten geconcentreerd rond de opvoeringspraktijk (*1), werd het Joop duidelijk (door ook nog in de oertekst 'Fils par Hazard' te duiken) dat de schrijver (van het toneelstuk - Andre Rene Balthazard Alissan de Chazet) en de componist - Rossini met zijn librettist - Giuseppe Maria Foppa de uiteenzetting voor ogen stond met een serieus maatschappelijk probleem met betrekking tot identiteit en individualiteit; en voor alles met betrekking tot wat wij tegenwoorig 'integriteit' moemen. In dit authentiek kunstwerk - dus niet de later in de theater wereld tot clichee verworden lol over persoonsverwisselingen - gaat het over de integriteit van de individu.
Als centraal thema is te nemen de verschillende bijna dramatische pogingen en slimme en minder slimme methodieken waarmee de 'maatschappelijk afhankelijken' -in dit geval met name (zeker jonge) vrouwen en mannelijke adolecenten [in het algemeen een ieder die zijn middelen van bestaan niet juridisch verzekerd in eigen hand heeft, of door vereving vrij is] uit de middenklasse- de vrijheid tot persoonlijk handelen trachten te veroveren in een maatschappij die 'middelen van bestaan' als enige bestaansrecht afficheert. (*2)
In de serie prenten die Joseph J. Visser hier tentoonstelt is de focus verlegd: van de nadrukkelijke individualiteit van de rol in de opera, naar de identiteit die vastzit aan de arabesque / de vorm die kern geeft aan de uiterlijkheden van een individu ook waar de individu zelf niet ten principale aanwezig is. Steeds meer lijkt identiteit niet zozeer de onvervreemdbare eigenheid van een individu te zijn, als veel eerder (juist weg van daar) de kenmerken van de uit de omgeving opgezogen kenmerken die het bestaansrecht lijken te kunnen garanderen (*3).
Het is deze focus op identiteit, de vervangbaarheid van identieit, het ontdoen en het verlies van identiteit, die in het hier getoonde werk van Cecilia M. Giampaoli en Joseph J. Visser als bindende factor centraal staat.
Zo is deze gezamelijke tentoonstelling (de projecten; de staten van de ets, de foto's, de houtsneden van het kunstenaars boek - en overigens ook het uit de gezamelijke werkperiode voortgevloeiende project dat met Thomas Siemon wordt uitgevoerd met joseph J. Visser's liederen op teksten van Cecilia M. Giampaoli, - geworden tot een statement over
de Houdbaarheid van Menswaardigheid.
if not mentioned otherwise all pictures and texts made by, and @ Joseph J. Visser