official web site since 1997 of the composer, author, poet and visual artist
<Er is iets voor altijd verloren gegaan> & <Rossini's 'Il Signor Bruschino'>
In de als één kunstwerk gemaakte serie (het betreft alle eenmalig afgedrukte staten van één en dezelfde plaat) heeft de kunstenares zich gebogen over de welhaast futiele nietigheid van de individu die niet slechts zijn betekenis en waardigheid, maar zelfs zijn wezenskenmerken en fysieke eigenheid verliest in de oneindige veelheid van het bestaan, die op zichzelf de eigenlijke vervuiling van het milieu vertegenwoordigt; gekenmerkt door totale desinteresse.
Het werk Van Cecilia Giampaoli volgt als het ware de ontleding van 'de mens' zowel heen als terug in de leesbare handelingen van de kunstenaar per afgedrukte staat; die weg, die naar het totale verlies van identiteit leidt, en de weg die ze moet gaan als gevolg van de emotionaliteit die de werkzaamheden aan de prent bij haarzelf hebben opgeroepen en die zoveel compassie hebben te weeg gebracht dat ze niet anders kan dan daarmee ook de toeschouwer op te roepen tot het zoeken naar sporen van de verloren gegane individu in de oneindig complexe wereld buiten, die 'de realiteit' heet en meedogenloos lijkt.
de affiche voor 'Il Signor Bruschino'
(*1) Het is mijn overtuiging dat een oorspronkelijk kunstwerk dient te worden gepresenteerd in zijn meest authentieke vorm. Zo is het kunstwerk een museum of een data-bank voor de ideeën van de kunstenaar en de tijd/de maatschappijwaarin hij of zij werkte. Een kunstwerk is een bewaarplaats van oorspronkelijke gedachten.
Het is bij een kunstwerk niet van belang wat ik er van vind, het is alleen van belang wat ik door bestudering van het kunstwerk kan leren begrijpen.
(*2) We herkennen die gedachte nog in de maatschappelijk achterhaalde uitdrukking "Wie niet werkt zal ook niet eten.": een adagium dat vooral speculanten en bankmedewerkers van een bepaald echalon zo gruwelijk aanstaart dat ze er niet dan agressief (of zou je dat regressief moeten noemen) op kunnen 'anticiperen'.
.
(*3) daar waar mijn eigen ruggegraat en schouders niet in staat zijn mij mijn plaats temidden van de agressie van alledag te garanderen, zullen mijn kenmerken van Noord-West Europeaan (die ik mijn Aramees/Schotse geboorte kenmerken heb doen vervangen) dat voor mij doen; ik heb mijn persoonlijke identiteit doen ondergaan in een veilige groeps-identiteit - een omstreden ideaal van 70 jaar geleden overigens.
Het kunstenaarsbooek 'Il Signor Bruschino'
Solo-tentoonstelling van Cecilia M Giampaoli
In deze gezamelijke 'Atelier presentatie' toont Joseph J. Visser enkele aspecten van zijn bezigheden binnen het oorspronkelijk door Cecilia geïnitieerde Rossini Opera en Druk Project; 2013 Pesaro/Urbino. Joop heeft ondermeer de zes hoofdfiguren van de opera 'Il Signor Bruschino' voorgesteld in zeer direct gesneden houtsneden, met voor alles hun nadrukkelijke en onvervreemdbare karaktertrekken - de individualiteit die uitdrukking geeft aan hun identiteit. Deze houtsneden vormden de basis voor een affiche; daarvoor werd van iedere figuur juist het oppervlakkig meest individuele, het gezicht, in een reep uit de houtplaat weggenomen en samengesteld tot een theatraal beweeglijke groep.
Joseph J. Visser maakte deze prenten en 2 series (landschappen en stadsgezichten) in Urbino, naast zijn bezigheden met het onderzoek naar de oorspronkelijke hand van de componist Rossini in de opera 'Il Signor Bruschino'.
Tijdens de bezigheden met deze opera, met vooral gedachten geconcentreerd rond de opvoeringspraktijk (*1), werd het Joop duidelijk (door ook nog in de oertekst 'Fils par Hazard' te duiken) dat de schrijver (van het toneelstuk - Andre Rene Balthazard Alissan de Chazet) en de componist - Rossini met zijn librettist - Giuseppe Maria Foppa de uiteenzetting voor ogen stond met een serieus maatschappelijk probleem met betrekking tot identiteit en individualiteit; en voor alles met betrekking tot wat wij tegenwoorig 'integriteit' moemen. In dit authentiek kunstwerk - dus niet de later in de theater wereld tot clichee verworden lol over persoonsverwisselingen - gaat het over de integriteit van de individu.
Als centraal thema is te nemen de verschillende bijna dramatische pogingen en slimme en minder slimme methodieken waarmee de 'maatschappelijk afhankelijken' -in dit geval met name (zeker jonge) vrouwen en mannelijke adolecenten [in het algemeen een ieder die zijn middelen van bestaan niet juridisch verzekerd in eigen hand heeft, of door vereving vrij is] uit de middenklasse- de vrijheid tot persoonlijk handelen trachten te veroveren in een maatschappij die 'middelen van bestaan' als enige bestaansrecht afficheert. (*2)
Het is deze focus op identiteit, de vervangbaarheid van identieit, het ontdoen en het verlies van identiteit, die in het hier getoonde werk van Cecilia M. Giampaoli en Joseph J. Visser als bindende factor centraal staat.
Zo is deze gezamelijke tentoonstelling (de projecten; de staten van de ets, de foto's, de houtsneden van het kunstenaars boek - en overigens ook het uit de gezamelijke werkperiode voortgevloeiende project dat met Thomas Siemon wordt uitgevoerd met joseph J. Visser's liederen op teksten van Cecilia M. Giampaoli, - geworden tot een statement over
de Houdbaarheid van Menswaardigheid.
if not mentioned otherwise all pictures and texts made by, and @ Joseph J. Visser