2013 ![]() 17 maart - 27 april; Roberta Vaigeltaite Reizend door Europa kom je regelmatig
heel bijzondere kunstenaars tegen. Mijn ontmoeting met Roberta zelf en het werk van de kunstenares Roberta Vaigeltaite heeft al weer zo'n tien jaar terug plaatsgevonden; houtsneden toen, die (en helmaal niet quasi toevallig) terzijde lagen bij het bekijken van werk van anderen; ik durfde er eigenlijk nooit over te beginnen omdat het leek als het overschreiden van een privé grens. Toen de grote vellen met houtsneden gemaakt met onmiddelijk overtuigende vakkennis, maar meer nog en belangrijker, met een grote liefde gemaakt en van een sterk vertellend karakter. Voor alles was en is voor mij het overtuigend eerlijk-persoonlijke van haar werk, dat zich in de kunstenaarsboeken uit, die ze nu in het Grafisch Kabinet laat zien. Afgezien van de tweede laag, de inhoud waartoe je toch altijd pas later toetreedt toont zich haar authenticiteit in de keuze van het materiaal; in alles haar dagelijks materiaal. Opmerkelijk is daarnaast hoezeer Roberta haar geheel eigen grafische kunst, de onderdelen bestaande uit in eerste instantie als zelfstandige kunstenaarsgrafiek gemaakte prenten, in deze kunstenaarsboeken behandelt; genadeloos en intesief omgezet tot het gelijkelijk verwant is geworden aan het aan Merz-art herinnerende overige materiaal. Haar beeldtaal is er een
die bescherming vindt in Het Boek, het boek als plaats waar de
metaphoren in hun eigen gedaanten kunnen ontwikkelen tot de onderdelen
van een zich los daarvan (er boven, er onder, en als ware het
dooreengevlochten) ontwikkelende vertelling die zich niet meer
alleen in het filosofisch speelveld van de maakster afspeelt,
maar die zich onotkoombaar meester maakt van de 'beschouwer/lezer
- hem kneedbaar maakt en laat komen tot een geleide interpretatie
(de toeschouwer zal alleen als bijzonder intieme huisvriend volledig
kennis kunnen dragen van de volle betekenis). ![]() Naast monumentale grafiek maakt Roberta, en dat is wat nu uit haar unieke privé verzameling te zien is boeken/boekobjecten als neerslag van haar meest individuele levensmomenten en de momenten die ze met haar intimi deelt - we mogen haar slechts dankbaar zijn even te mogen meekijken in de wereld waar haar passies liggen: haar gezin haar vrienden en haar leerlingen in een allesbehalve eenvoudige wereld die ze overigens zonder schroom het volle tegenwicht geeft dat haar gegeven is. ![]() ![]() |