official web site since 1997 of the composer, author, poet and visual artist
CECILIA M. GIAMPAOLI
<Something is lost and can't be found>
Something is lost and can’t be found.
Cecilia M. Giampaoli
2013
Berkeley 12 giugno 2013, sul bus che mi porta in città c’è un uomo anziano che ripete a voce bassa qualcosa, una cantilena soffocata dal rumore del motore che suona ossessiva come un mantra:
«... something’s lost and can’t be found, something’s lost and can’t be found, something’s lost and can’t be found,
St. Anthony, St. Anthony please come down....»
Si è perso qualcosa che non si riesce
a trovare, per favore Sant’Antonio vieni giù. Adesso so che si tratta di una preghiera che viene rivolta al Santo quando si perde qualcosa.
A giudicare dalla solerzia, l’uomo sul bus doveva aver perduto qualcosa di molto importante; più importante di un paio di occhiali e più di un mazzo di chiavi, forse un amico, un figlio o un amore.
La preghiera mi ronza in testa per giorni
e facendo ricerca in rete rimango invischiata in una serie impressionante di fotografie
e storie archiviate in decine di database: persone che, con fermezza, chiudono una serranda sul passato e cambiano identità; atre che sembrano dissolversi nel nulla o che scompaiono in tragiche vicende di cui è fin troppo facile desumere il finale.
Foreste, deserti, enormi fiumi che ingoiano tutto, strade e confini lunghi un continente: perdersi nella vastità del territorio americano sembra terribilmente facile.
Fa parte della più recente fase della mia ricerca utilizzare, quando possibile, le risorse della rete: immagini di archivi e testi (non d’autore). Da un lato sono molto affascinata dalla semplicità con cui le persone decidono di dare in pasto al mondo la propria dimensione privata, dall’altro considero il ri-utilizzo delle immagini un atto di “ecologia visiva”, sono spaventata dall’inquinamento visivo quasi quanto lo sono da quello ambientale.
Il lavoro è stato realizzato presso i laboratori della Oxbow School di Napa, CA, di cui sono stata ospite nel mese di giugno. La lastra di zinco è stata lavorata in un processo che tecnicamente viene definito a perdere, incisa e stampata, poi incisa ancora e stampata di nuovo e così via. Di ogni stato della lastra è stata realizzata una sola copia ed è l’intera “edizione” (il termine è improprio) a costituire l’opera.
ceciliagiampaoli.art@gmail.com
Something is lost and can't be found.
Cecilia M. Giampaoli
2013
Berkeley, 12th of June 2013. On the bus that brought me into the city there was an old man who, in a low voice and repetitively uttered his cantilena. The monotonous tune, almost smothered in the rumours of the engine, sounding like an obsessive mantra:
"…something's lost and can't be found, something's lost and can't be found, something's lost and can't be found, St. Anthony, St. Anthony pleas come down…"
Now I know that it referred to the prayer to Saint Anthony when things have gone lost.
Regarding the intensity of his prayer, the man must have lost something of great value; more important than a simple pair of glasses, or all his keys - it rather be
a friend, a child, or a lover.
In my head this prayer kept resounding for days; his cantilena developed into my theme.
When searching the internet I was captivated by the impressive tenfolds of archives with pictures and stories of people who without any doubt had closed the doors to their pasts and had decided to change their identities - others may have withered, or vanished in circumstances of which the reconstruction pictures a clear and reasonable ending in our minds.
Woods, deserts, and vast rivers devouring everything, the endless streets and borders; to get lost in the enormity of the states and territories of America seems terrifyingly easy.
In the last phase of my artistic research taking pictures and stories from the internet was of great importance for me. Just factual pictures and stories: without fictional source, or any artistic context.
On the one hand I am fascinated by the apparent simplicity with which ordinary people brake away from their privacy and tell their straight foreword and honest stories - on the other hand I consider the recycling of images to be part of a visual ecology. It scars me to see it developing into a basic part of environmental pollution.
This body of work has been executed at the Oxbow School work shops in Napa, CA where I was a guest artist in June, 2013.
The zinc plate has technically speaking been worked on as in a reductive process. The same picture on the same plate has been worked over; over and over again. There is no edition as each state had one printed copy only; this resulting sequence of prints is the actual piece.
"Er ging iets verloren dat niet meer teruggevonden kan worden"
In juni 2013 werkte de Italiaanse kunstenares Cecilia Giampaoli; Urbino, 1982, op uitnodiging in de Oxbow School Work Shops in Napa, California, USA, aan een zelfstandig project dat zijn oorsprong vond in de eerste confrontaties met de Amerikaanse maatschappij - met name het ontstellend gemak waarmee verlies van identiteit van de individu kan plaatsgrijpen in de enormiteit van land, bevolking en nooit aflatende (en dientengevolge inflatoire) stroom van informatie in beeld, geluid en tekst.
Cecilia studeerde - vroeg als talentvol herkend, vanaf haar 14de - Grafische Kunst en Illustratie aan de Scuala del Libro in Urbino vervolgens Visuele Communicatie aan de ISIA in Urbino; aan de Accademia di Belle Arti in Urbino. Daarbij verdiepte ze zich zeer gedreven in alle aspecten van de manuele grafische technieken; niet slechts in die aspecten die zich in haar eigen werk voor deden, maar later zeker ook en in het bijzonder in de creatief-technische aspecten die zij als drukker/uitvoerder van de creatieve processen van en voor vele internationale kunstenaars van naam ontmoette door in de ateliers van KAUS-Urbino oplagen voor hen te drukken en, als gevolg van de kennismaking met hen, veelal te worden uitgenodigd in hun ateliers en gevraagd werd deel te nemen in projecten in ondermeer Polen 2004, waar vooral de diepdruktechnieken sinds vele decennia internationale hoogachting genieten.
Mede als gevolg echter van die voortdurende confrontaties met 'andermans beeldmateriaal', ook het overstelpende daarvan speelde een rol, heeft ze het naïeve egocentrisme verworpen dat zovele kunstenaars kenmerkt - en waardoor zij de wereld welhaast belagen met prenten en kunstenaarsboeken, zonder zich ooit te bekommeren over de mogelijk niet zo noodzakelijke toevoeging die dat met hun weinig authentieke wezenlijkheid is.
Zo'n gedachte is natuurlijk gevaarlijk ten aanzien van de om de hoek loerende verlamming die dat ten aanzien van de eigen creativiteit kan veroorzaken, maar Cecilia Giampaoli heeft zich daaraan kunnen ontworstelen door met grote zorgvuldigheid haar onderwerpen en middelen te kiezen; ze is niet uitsluitend een heel bijzonder vaardig graficus, maar ontplooit ook een zeer boeiende, stilistisch en inhoudelijk interessante schrijfstijl in een heel eigen proza; publicatie en vertaling liggen in na verschiet.
In haar serie intensief bewerkte staten van één ets toont ze een portret waarvan ze per staat een groter deel van de herkenbaarheid wegneemt; het is een koele procesmatige werkwijze die juist daardoor de pijn verhevigd die onverbrekelijk deel is van het krassen in gelaatskenmerken op een foto - de menselijke kenmerken krijgen meer betekenis naarmate ze heftiger geschonden worden: het is een uiterst pijnlijke constatering. Cecilia kwam met deze werkwijze tot een persoonlijke roep om 'de mens' te willen leren kennen, in ere te herstellen, die deze foto als enige herinnering van zichzelf heeft achtergelaten na te zijn verdwenen in de oneindige veelheid van wat we als 'Amerika' kennen.
In de als één kunstwerk gemaakte serie (het betreft alle eenmalig afgedrukte staten van één en dezelfde plaat) heeft de kunstenares zich gebogen over de welhaast futiele nietigheid van de individu die niet slechts zijn betekenis en waardigheid, maar zelfs zijn wezenskenmerken en fysieke eigenheid verliest in de oneindige veelheid van het bestaan, die op zichzelf de eigenlijke vervuiling van het milieu vertegenwoordigt; gekenmerkt door totale desinteresse.
Haar werk volgt als het ware de ontleding van 'de mens' zowel heen als terug in de leesbare handelingen van de kunstenaar per afgedrukte staat; die weg, die naar het totale verlies van identiteit leidt, en de weg die ze moet gaan als gevolg van de emotionaliteit die de werkzaamheden aan de prent bij haarzelf hebben opgeroepen en die zoveel compassie hebben te weeg gebracht dat ze niet anders kan dan daarmee ook de toeschouwer op te roepen tot het zoeken naar sporen van de verloren gegane individu in de oneindig complexe wereld buiten, die 'de realiteit' heet en meedogenloos lijkt.
Zo is het gehele project, de staten van de ets, de foto's en het drukwerk, in de research aan de oppervlakte, anders gezegd, tot stand gekomen, geworden tot een monument voor de houdbaarheid van de mens.
7
oktober
tot
10 november
een deel van het werk blijft tot
9
december
als deel van de presentatie van het
Rossini
Opera
Stampa Project
dat
zij initieerde
pictures and the introduction "Something is lost and can’t be found Cecilia M. Giampaoli 2013" by the artist C.M.Giampaoli.
if not mentioned otherwise all pictures and texts made by, and @ Joseph J. Visser