BOCCACCIO'S VERANTWOORDING  Omgeven door hoge, scherpe bergruggen in mijn dierbare Toscane waande ik mij veilig, lieve vriendinnen, voor de tomeloze, vernietigende orkanen: de wilde wervelstormen van de afgunst ontwortelden bijna het eenvoudig Florentijnse proza, gegroeid uit het middenrif van de houwer van de rustica blokken. Maar ik wilde u blijven behagen, troosten zelfs. Moest ik mij, beter dan dat, voegen bij de holle, hoge Muzen op de pieken van Parnassos?, me laten volblazen met de knetterende winden van de kwalijk riekende roem. Terwijl ik de zachte zoele bries ken van de olijfgroene dalen? Ach, hoe dan ook, van wind alleen kan ik niet leven. En zo: niet in de grootse voltooiïng, maar in de onvoltooidheid van het afgerond fragment zal mijn samengebalde tegenaanval kracht en vorm vinden.

HET VERHAAL VAN VADER EN ZOON BALDUCCI  Filoppo Balducci, van afkomst eenvoudig, maar slim genoeg om rijk te worden, woonde alweer lang geleden, bewust van stand en klasse, in onze stad. Zijn vrouw beminde hem vurig, misschien wel vòòr alles ingenomen met zijn open oog voor het schone en zijn weinig begrensde vermogen daarvan te genieten: zij was mooi en zich daarvan terdege bewust. Kòn zij zo anders dan de weg des vlezes gaan? Niet, uiteraard als gevolg van al die liefde, zonder Filippe een fraaie zoon geschonken te hebben. Nu, na haar smartelijke dood, verlaten en beroofd, kon Balducci geen deel meer hebben aan de wereld. In een kleine lkluis, op de toppen van de Asinajo, richtte hij zich verder op de heerlijkheid van het eeuwig leven, slechts aalmoezen nemend voor zijn kind. Ver van het vergankelijke Florence groeide de jongen op; onbekend met leven, dat toch eerst na leven te hebben gebracht de domeinen van de eeuwigheid kan betreden. Zo is de zoon al achttien jaren oud weanneer hij de noodzakelijke voorraden, zowel als de vitaliteit van de vader, ziet afnemen. Dit groeiend bewustzijn omtrent lichamelijke noden verontrust de vader en verleidt hem ertoe de zoon te testen op zijn toeweiding tot het oneindige. De zoon, onbekend met het andere, bevredigt de vader volkomen en een bevoorradings-reis naar het goddelijke Florence wordt begonnen. Geen moment overweegt de vader zelfs maar dat zijn vragen het zaad voor nieuwsgierigheid hebben geplengd op braakliggende akker. De afdaling in het dal van de Florentijnse Arno is, zo we nog nu kunnen vaststellen, een haast onaardse gebeurtenis. Eerder nog dan een afdaling ervaart de reiziger een langzame opname in hogere waarden: de lichtverzadigde, zachtglanzende marmers verlichten de stedelijke gebeurtenissen als waren zij transparante eieren op het punt hun wonderlijke inhoud uit te storten als een hoorn des overvloeds. Temidden daarvan is het niet verwonderlijk dat vader (geschokt) en zoon (getroffen) stuiten op een groepje schone jonge dames, gracieus gekleed en gesierd als de Sancta Maria dei Fiori. Balducci gebiedt de zoon de ogen neer te slaan bij dit, naar zijn zeggen "slechte" schouwspel. De zoon is echter verward door deze eerste confrontatie met zaken die een tegenspraak zouden behelsen tussen het innerlijke en het uiterlijke, en wil tenminste weten wat hun naam is. "Men noemt het wel ganzen" refereert de vader aan begrippen uit zijn dagelijks leven, "en ze kunnen niet veel geluk brengen.", zegt hij, slechts de gevoelens van het huidige moment toelatend. Maar de jongen, overtuigd van de zegeningen behorend bij de komst van het Christuskind, dat toch ook voorbode was van vele smarten, wenst toch zo'n wonderschone gans tot zich te nemen; zoals hij deed met de wijsheden en zegeningen van het 'Eeuwige Verhaal'.

HOME
naar de kalender van het jaar:
1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014